Ongeveer 85% van nierkanker is niercelcarcinoom (‘renal cell carcinoma’, RCC). De incidentie stijgt ieder jaar met circa 1,1%.1 Daarbovenop wordt ongeveer een derde van de nieuwe gevallen in een gevorderd of gemetastaseerd stadium gediagnosticeerd.2 Voor patiënten met gelokaliseerde ziekte is de 5-jaaroverlevingskans 93%, dit percentage duikt echter omlaag naar 14% voor patiënten met afstandsmetastasen.3 De afgelopen 30 jaar heeft een evolutie plaatsgevonden in de behandeling van gevorderd niercelcarcinoom. Daarnast heeft een groeiend begrip van de tumorigenesis nieuwe doelwitten gegeven voor gerichte behandelingen. De inhibitie van angiogenese en celsignalering werden hoekstenen van de behandeling, met de goedkeuring van bevacuzimab en andere pan-kinase- en tyrosinekinaseremmers (‘tyrosine kinase inhibitors’, TKI’s). Hoewel deze effectief bleken, wordt de toepassing beperkt door een matige duur van de respons, resistentie en bijwerkingen, met name wanneer ze als monotherapie werden toegepast. De immuuntherapierevolutie van de laatste jaren heeft geleid tot immuuntherapie-combinatietherapie als de eerstelijnsbehandeling van ‘advanced’ RCC (aRCC).4,5 Dit artikel geeft een kort overzicht van de belangrijkste resultaten voor deze nieuwe therapiecombinaties en toekomstige ontwikkelingen voor de behandeling van aRCC.
